Meble rzymskie

Rzymska cywilizacja, która w szczytowym okresie swojego rozwoju zajmowała tereny wokół basenu morza Śródziemnego, a jej granice rozciągały się od Dunaju i Persji po Szkocję, śmiało czerpała inspiracje oraz wzory z podbitych kultur, poczynając od Etrusków, a najwięcej zapożyczając i przetwarzając od Greków.

Mebli z okresu rzymskiego znamy nieco więcej, głównie za sprawą wykopalisk archeologicznych na terenach Pompei i Herkulanum. Pomocna jest również bogata ikonografia. W konstruowaniu mebli Rzymianie czerpali głownie z wzorów greckich. Jednak zasługą rzymskich rzemieślników i artystów są krzesła wyplatane w całości, a nie tylko siedziska lub oparcia. Rzymianie tworzyli również różnorodne krzesła stałe lub składane, a jednym z bardziej znanych i popularnych było krzesło kurulne. Jego wzór przejęto od Etrusków, lecz podobne znane były w Egipcie i Grecji. Jest to składany taboret ozdobiony płytkami z kości słoniowej i posiadający wygięte, nożycowe nogi. Krzesła takie przysługiwały początkowo królom, a później również wyższym urzędnikom (magistratus curules).

Oprócz krzeseł, foteli i stołków do siedzenia służyły także dwuosobowe ławy. Dla gości lepszego stanu posiadały oparcie. Ławy dla służby były maksymalnie uproszczone i bez oparcia. Z literatury i malarstwa wiemy, że łoża przeznaczone do spania były również szeroko wykorzystywane w czasie rzymskich uczt. Podobnie jak w Grecji oprócz stołów Rzymianie używali małych stolików na trzech nogach. Przedmioty codziennego użytku przechowywano w skrzyniach, a rzadziej w szafach. Rzymianie korzystali z murowanych łóż biesiadnych zwanych – triclinaire, które ustawione były w podkowę wokół stołu.

Rzymskie meble wykonywane były z marmuru, żelaza, brązu, drewna dębowego, bukowego, jesionu i tui. Szeroko stosowano kość słoniową, srebro, złoto, heban czy kamienie szlachetne, którymi rzemieślnicy inkrustowali swoje wyroby w zależności od zamożności zamawiających. Istotną nowością są zawiasy i zamki z kluczami, które służyły do zabezpieczania skrzyń.