Meble greckie

Starożytna kultura grecka rozwijała się prężnie od VIII do I w. p.n.e. Rodzaje i wygląd mebli greckich, podobnie jak egipskich, znamy z malowideł na wazach, płaskorzeźbach oraz statuetkach. Do naszych czasów przetrwały jedynie nieliczne wykonane z kamienia i brązu, te wykonywane głównie z różnych rodzajów drewna nie zdołały się zachować.

Do siedzenia służyły taborety, ławy i krzesła. Greckie taborety miały prostą konstrukcję o czterech pionowych nogach lub krzyżakową, gdzie nogi były składane. Bardziej rozbudowane formy przybierały krzesła, które podzielono na dwa rodzaje. Małe i lekkie zwane – klismos, oraz ciężkie i reprezentacyjne – thronos. Tych drugich używały tylko osobistości greckiego świata, ludzie znaczący, którzy mogli sobie na ich posiadanie pozwolić. Nogi throns rzeźbiono często w kształcie nóg byka lub lwa, a w późniejszych czasach były one toczone. Powszechniej używane krzesła klismos były lekkie i miały dość wyszukany kształt. Nogi wykonywano z elementów giętych odchylając je do przodu i do tył. Oczywiście w tak rozwiniętej kulturze jak grecka nie mogło zabraknąć mebli codziennego użytku. Stoliki, skrzynie, kredensy, łoża, Wykonywano również półki przypominające współczesne regały.

Skrzynie początkowo inspirowane były wytworami Egipcjan z dwuspadowym wiekiem i dopiero później ukształtował się styl grecki. Łoża można podzielić na biesiadne i te przeznaczone do spania. Łoża biesiadne były nieco krótsze, a ich wysokość sięgała bioder. Ustawiano przy nich kwadratowe lub okrągłe, trójnożne stoliki, które po uczcie były wsuwane pod łoże. Ze względu na wysokość wchodzenie na łoże często ułatwiał podnóżek. Podobne podnóżki stawiano także przy krzesłach typu thronos.

Do wytwarzania mebli Grecy używali chętnie drewna klonu, wierzby, cisu i innych rosnących w kraju gatunków. Szczególnie cenione było drewno cytrynowe ze względu na swoją miodową barwę. Drogocenne meble inkrustowano kością, złotem, srebrem lub brązem, a grawerowano głównie sceny z mitologii. Aby zabezpieczyć swoje wytwory przed niszczącymi warunkami natury, a przede wszystkim gniciem, gotowano je i nasączano ałunem. Znane były również techniki z użyciem oleju, wosku, gięcia i oklejania powierzchni.

Greccy rzemieślnicy dysponowali także lepszymi narzędziami niż iż egipscy poprzednicy. Liniał, poziomica, cyrkiel wspomagały tworzenie i projektowanie, a do robót stolarskich używano różnorodnych pił, wierteł, pilników i strugów.