Meble bizantyjskie

Po upadku Cesarstwa Rzymskiego w wyniku najazdów, ukształtowany wcześniej styl rozwijał się na jego wschodnich rubieżach, a później w Cesarstwie Bizantyjskim. Obejmowało ono sporą część Azji Mniejszej, tereny Egiptu i Syrii, Półwysep Bałkański, a przez pewien czas, gdy powodzeniem skończyła się wyprawa Belizariusza, również Włochy i Afrykę Północną. Sztuka bizantyjska skupiała się głownie na aspekcie religijnym, a meblarstwo czerpało wzory z bogatego dorobku hellenistycznego łącząc je z przepychem wschodu. Bizancjum, które przetrwało od podziału Cesarstwa rzymskiego na wschodnie i zachodnie, aż do upadku Konstantynopola w 1453 roku miało stulecia na doprowadzenie swoich wytworów do perfekcji.

Materiałów dzięki którym możemy poznać meblarstwo bizantyjskie dostarczają nam przede wszystkim liczne zachowane malowidła, sławne bizantyjskie mozaiki, płaskorzeźby i reliefy. Pomimo iż nie rozwinięto własnych form meblarskich to rzemieślnikom udało się stworzyć niezwykle charakterystyczny styl zdobniczy. Przejęte ze wschodu zamiłowanie do przepychu zaowocowało rozbudowaną ornamentyką wytwarzanych mebli, barwieniem oraz niezwykle bogatym zdobnictwem z wykorzystaniem drogocennych materiałów.

Materiały historyczne prezentują głownie krzesła, ławy, trony i łoża, ponieważ opisywane w częściach o Grecji i Rzymie skrzynie w Cesarstwie Bizantyjskim występowały sporadycznie. Część wytwarzanych mebli opierała się na znanych nam już wzorach klasycznych lecz rzemieślnicy często rezygnowali z wygiętych nóg spotykanych w meblach greckich i rzymskich, tworząc proste oparcia i toczone, proste nogi. Do perfekcji rozwinęli natomiast zdobienie, stosowanie drogocennych materiałów oraz zaczerpnięte ze wschodu łączenie drogich tkanin z meblami. Duże powierzchnie rzeźbiono, wykładano mozaiką, złotem i srebrem oraz kością słoniową.